Bir gün insan virgülü kaybetti, o zaman zor cümlelerden korkar oldu ve basit ifadeler kullanmaya basladi, cümleler basitlesince düsünceleri de basitlesti. Sonra nida isaretini kaybetti; alçak bir sesle ve ses tonunu degistirmeden konusmaya basladi. Artik ne bir seye kiziyor, ne bir seye seviniyordu. Hiçbir sey onda en ufak bir heyecan uyandirmiyordu. Bir süre sonra soru isaretini kaybetti ve soru sormaz oldu, hiçbir sey onu ilgilendirmiyordu: Ne evren, ne dünya, ne de kendi apartmani umurundaydi. Birkaç sene sonra iki nokta üstüste isaretini kaybetti ve davranis nedenlerini baskalarina açiklamaktan vazgeçti. Ömrünün sonuna dogru elinde yalniz tirnak isaretleri kalmisti. Kendine özgü tek düsüncesi yoktu,yalniz baskalarinin düsüncelerini tekrarliyordu. Düsünmeyi unuttu ve böylece son noktaya eristi. A.KANEVSKI
her şeyin bir hikayesi var...