Kısa Hikaye Arşivi

Ayakkabıcı, yeni getirdiği malları vitrine yerleştirirken, sokaktaki bir çocuk onu izlemekteydi. Okullar kapanmak üzere olduğundan, spor ayakkabılara rağbet fazlaydı. Gerçi mallar lüks sayılmazdı ama, küçük bir dükkan için yeterliydi.

Üniversite hocası sınıfta tahtaya kocaman bir tane 1 rakamı yazmış ve; “Bakın bu karakterdir. Hayatta sahip olabileceğiniz en değerli şey..” demiş. Daha sonra 1'in yanına yanına 0 yazmış. “Bu ise başarıdır. Başarılı bir karakter 1'i 10 yapar.”. Sonra bir 0 daha yazmış… “Bu tecrübedir, 10 iken 100 olursunuz.”. 0'lar böyle uzayıp gidiyor; Yetenek.. Disiplin.. Sevgi..

Adam,  hayatın değerini soran oğluna bir taş verir ve bunu markete götürüp satmasını söyler. Fiyatını sorana da, sadece elinin 2 parmağını gösterip, hiçbir şekilde konuşmamasını öğütler. Çocuk markete gider. Az sonra bir kadın yanına yaklaşarak taşla ilgilenir: Kaça bu taş? Bahçemde bir yere koymak isterim. Çocuk iki parmağını kaldırır. 2 dolar mı? Pekala almak isterim.

Thomas Edison bir gün eve geldiğinde annesine bir kağıt verdi ve “Bu kağıdı öğretmenim verdi ve sadece sana vermemi tembihledi”. dedi. Annesi kağıdı gözyaşları içinde oğluna sesli olarak okudu: “Oğlunuz bir dahi. Bu okul onun için çok küçük ve onu eğitecek yeterlilikte öğretmenimiz yok. Lütfen onu kendiniz eğitin.” Aradan uzun yıllar geçtikten sonra Edison’un annesi vefat ettiğinde, o artık yüzyılın en büyük bilim adamlarından biriydi ve bir gün eski aile eşyalarını karıştırırken birden bir çekmecenin köşesinde katlı halde bir kağıt buldu ve alıp açtı.